Γράφει η Μαρία Σκαμπαρδώνη
Βλέπω τον ντελιβερά να πλησιάζει την πόρτα του σπιτιού μου από το παράθυρο. Η καρδιά μου χτυπάει δυνατά, τρέχω περιχαρής και γεμάτη ανυπομονησία να του ανοίξω το κουδούνι. Φοράει τη γνωστή του στολή, οδηγεί τη γνωστή μηχανή, της οποίας τον ήχο πια καταλαβαίνω προτού την κοιτάξω με τα μάτια μου.
Ανεβαίνει με χαμόγελο, μου δίνει την παραγγελία μου και τον πληρώνω. Μου λέει «μισό λεπτό να σας δώσω τα ρέστα σας», αλλά εγώ του λέω με ένα ανθρώπινο μειδίαμα «δεν πειράζει, κρατήστε τα». Πάντοτε με εξυπηρετείτε με ευγένεια και συνέπεια, συνεπώς τι είναι λίγα λεπτά παραπάνω – λίγα λεπτά παρακάτω». Κοιτάζω την τσάντα του και βλέπω πως μετά από εμένα έχει να πάει και άλλες παραγγελίες- συναισθάνομαι πόσο δύσκολο είναι κάποιος να βρίσκεται μέσα στους δρόμους οποιαδήποτε ώρα, οποιαδήποτε στιγμή. Είναι και επικίνδυνο, αλλά και απαιτητικό να πρέπει να είσαι συνεπής με τόσες πολλές παραγγελίες.
Ναι, ο ντελιβεράς είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο δικός μας άνθρωπος. Μας εξυπηρετεί μέσα στις πιο αντίξοες συνθήκες, φέρνοντας στο δικό μας χώρο τις αγαπημένες μας γεύσεις, τα αγαπημένα μας φαγητά και εδέσματα. Και αν έχει κρύο και βροχή, εκείνος πάλι στο δρόμο, να προσπαθεί ώστε η παραγγελία μας να φτάσει όσο πιο ζεστή γίνεται στην πόρτα μας.
Και αν οι περισσότεροι αποζητούν με αγωνία έναν άνθρωπο που θα τους χαρίσει την ευτυχία, νομίζω πως για τους περισσότερους είναι το πρόσωπο εκείνο που τη φέρνει κυριολεκτικά, έξω από την πόρτα μας! Γεύσεις όλων των ειδών, γλυκές και αλμυρές. Από πίτσες και σουβλάκια, μέχρι παγωτά και καφέδες. Μόλις μπει στην πολυκατοικία, μοσχομυρίζει η κρέπα με σοκολάτα και μπισκότο, αναδύεται τη γλυκιά της μυρωδιά σε κάθε χώρο του σπιτιού.
Έχω μεγάλη αγάπη για τον ντελιβερά. Πολλές φορές με ξεκούρασε μετά από μία δύσκολη ημέρα, μου χάρισε στιγμές χαράς φέρνοντας τις αγαπημένες γεύσεις του ουρανίσκου μου έξω από την πόρτα μου. Τον θεωρώ δικό μου άνθρωπο, διότι με έχει βοηθήσει πολλές φορές να αισθανθώ καλύτερα- ακόμα και αν δεν ήταν αυτή η πρόθεσή του ή δεν το γνωρίζει.
Και όμως, παρά τη δύσκολη και κοπιαστική δουλειά του, δεν εισπράττει πάντοτε το σεβασμό που του αξίζει. Τις δύσκολες ημέρες της κακοκαιρίας «Μήδεια», όπως και σε άλλες παρόμοιες περιστάσεις, τον βλέπουμε να προσπαθεί να σύρει τη μηχανή του μέσα στο χιόνι. Τόση δυσκολία, τόση σωματική κόπωση, τόσος αγώνας που θα έπρεπε να έχει και σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, μία παύση. Θα έπρεπε τις ημέρες με τόσο δύσκολες καιρικές συνθήκες, η σωματική του ακεραιότητα να προστατεύεται.
Να συμπονέσουμε λίγο περισσότερο και τον άνθρωπο που τρέχει όλη μέρα για να μας φέρει τις αγαπημένες μας γεύσεις στο σπίτι. Να δώσουμε ένα φιλοδώρημα παραπάνω, να μην τον ταλαιπωρούμε με το να τον αφήνουμε να περιμένει πολλά λεπτά. Να του δίνουμε και εμείς ένα χαμόγελο, ένα φιλοδώρημα. Το έχει ανάγκη περισσότερο από όσο πιστεύουμε.