Γράφει η Μαρία Μαυρουδή
ΠΟΙΗΜΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟ ΚΑΒΑΦΗ
“ΚΕΡΙΑ”
“Του μέλλοντος η μέρες στέκοντ’ εμπροστά μας
σα μια σειρά κεράκια αναμένα —
χρυσά, ζεστά, και ζωηρά κεράκια.
Η περασμένες μέρες πίσω μένουν,
μια θλιβερή γραμμή κεριών σβυσμένων·
τα πιο κοντά βγάζουν καπνόν ακόμη,
κρύα κεριά, λυωμένα, και κυρτά.
Δεν θέλω να τα βλέπω· με λυπεί η μορφή των,
και με λυπεί το πρώτο φως των να θυμούμαι.
Εμπρός κυττάζω τ’ αναμένα μου κεριά.
Δεν θέλω να γυρίσω να μη διω και φρίξω
τι γρήγορα που η σκοτεινή γραμμή μακραίνει,
τι γρήγορα που τα σβυστά κεριά πληθαίνουν.”
Οι παραπάνω στίχοι του Κωνσταντίνου Καβάφη με παρακινούν να διαπιστώσω μία πραγματικότητα την οποία αν όλοι έχουμε κατά νου, μπορούμε να αναθεωρήσουμε τον τρόπο σκέψης μας σχετικά με την ίδια μας τη ζωή. Στη ζωή δεν θα πρέπει να θεωρείται κάτι δεδομένο αφού όπως έχει αποδειχτεί είναι απρόβλεπτη γεμάτη εκπλήξεις που μας ευχαριστούν ή μας στενοχωρούν αντίστοιχα. Επομένως θα πρέπει να τη γεμίζουμε με όμορφες στιγμές και αξέχαστες εμπειρίες, ώστε ακόμα και αν ο καιρός περνάει γρήγορα να τις ανακαλούμε από τη θέση των αναμνήσεων και να νιώσουμε όμορφα από τα συναισθήματα που θα γεννήσουν μέσα στη ψυχή μας.
Διαισθάνομαι πως κάθε κερί που σβήνει αντιπροσωπεύει και κάθε στιγμή της ζωής που χάνεται και σβήνει στην αγκαλιά του χρόνου. Μαζί με τη φλόγα του ας προσπαθήσουμε να σβήσουμε κάθετι άσχημο που βαραίνει την ψυχή μας και δεν μας αφήνει να την χαρούμε, όπως πραγματικά επιθυμούμε.
Μέσα από τους στίχους του αξιόλογου ποιητή νιώθω να ταξιδεύω στον χρόνο και παράλληλα σε δύο διαφορετικούς κόσμους. Από τη μια το παρελθόν με σημαδεύει με τις αναμνήσεις του και με καλεί να επανορθώσω από τα λάθη που το χαρακτηρίζουν. Από την άλλη το μέλλον με την αισιοδοξία και την ελπίδα που το διακρίνει με προκαλεί να ρίξω το σπόρο της ελπίδας σε όλα όσα ονειρεύομαι, και σταδιακά να γευτώ, μέσα από την ανθισμένη καρποφορία τους, την επιτυχία των προσπαθειών μου.
Και για να καταφέρω την επίτευξη των στόχων μου θα πρέπει να είμαι ψυχικά ήρεμη, αφού νιώθω πως η ανθρώπινη ψυχή λαχταρά να βρίσκεται μέσα σε ένα χώρο που πλημμυρίζει με φως και της χαρίζει αισιοδοξία και ελπίδα. Όλοι μας κάποτε αναπολούμε με μελαγχολία τα παλιά, συγκρίνοντάς τα με το τώρα, είναι φυσιολογικό. Σκεφτόμαστε πότε πρόλαβαν και πέρασαν τα χρόνια και μεγαλώσαμε.
Τον χώρο της ηρεμίας όμως τον βρίσκω εκεί που υπάρχουν πολλά αναμμένα κεριά και κατά προτίμηση λευκά. Την εικόνα αυτή την ταυτίζω με το λευκό κερί της βραδιάς της Ανάστασης του Κυρίου. Το λευκό χρώμα της αγνότητας εκπέμπει το μήνυμα της ελπίδας και της νίκης της ίδιας της ζωής.
Στον αγνό αυτό χώρο εμφανίζεται δειλά και ο δρομέας χρόνος που έρχεται και φεύγει πριν προλάβω να το συνειδητοποιήσω. Δεν πρέπει να με στενοχωρεί η εμφάνισή του, αντίθετα να με χαροποιεί, αφού βλέποντάς τον μου δίνεται η ευκαιρία να τον συνδέσω με το μέλλον που απλώνεται μπροστά μου και οπλισμένη με θάρρος, να αντιμετωπίσω τις όποιες προσκλήσεις. Και προσπαθώ να περνάω τον καιρό συνειδητοποιώντας πως τίποτα δεν θεωρείται δεδομένο στις σελίδες του. Πως ο χρόνος είναι αμείλικτος και δεν γυρίζει πίσω. Και για το λόγο αυτό αξίζει όλοι και όλες μας να ζούμε κάθε στιγμή της ζωής μας σαν να είναι και η τελευταία.