Τα “αντίο” της ζωής μας

Γράφει η Ζωή Τσουκαλά

Ο άνθρωπος όσο ζει, αναγκάζεται πολλές φορές να αποχωριστεί αγαπημένα του πρόσωπα, μέρη, ακόμη και στιγμές. Όταν είσαι μικρός, το πρώτο πράγμα που αποχωρίζεσαι είναι ο μητρικός θηλασμός και η πιπίλα σου. Αποχωρισμός που φαντάζει αστείος τώρα, κάποτε όμως σου ήταν δύσκολος πολύ.

Μεγαλώνοντας, αποχωρίζεσαι την παιδική σου ηλικία, μπαίνεις σε ένα νέο κεφάλαιο της ζωής σου, την εφηβεία. Μετά την εφηβεία, έρχεται η ενηλικίωση. Με άλλα λόγια, είμαστε συνηθισμένοι στα «αντίο». Είτε αυτά τα αντίο προορίζονται για ανθρώπους, είτε για καταστάσεις, περιόδους της ζωής μας και στιγμές.

Πόσο εύκολο είναι να πεις αντίο σε κάποιον που αγαπάς; Πώς αποχωρίζεσαι τη σχέση σου, που έχετε απόσταση και έχεις πάει να τη δεις ένα σαββατοκύριακο; Πώς αφήνεις πίσω τον άνθρωπό σου, ξέροντας πως θα περάσει ένας μήνας για να τον σφίξεις ξανά στην αγκαλιά σου; Πώς διαχειρίζεται αυτό το συναίσθημα ο άνθρωπος; Ή μάλλον…το διαχειρίζεται τελικά; Ή τον πληγώνει κάθε φορά με την ίδια ένταση το αντίο;

Ένας άλλος δύσκολος αλλά αναγκαίος αποχωρισμός είναι εκείνος με την οικογένειά σου. Πόση δύναμη θέλει όντας μόνο 18 χρονών να πρέπει να φύγεις από το σπίτι σου, από την οικογενειακή θαλπωρή και να πας σε έναν ξένο για εσένα τότε τόπο να σπουδάσεις και να χτίσεις την καθημερινότητά σου; Και όταν το κάνεις αυτό και το καταφέρνεις, συνηθίζεται ποτέ ο αποχωρισμός μετά τις γιορτές και τις οικογενειακές στιγμές; Ένα αντίο, για όπου και να προορίζεται είναι δύσκολο.

Ένας ακόμη μεγάλος αποχωρισμός της ζωής μας είναι εκείνος της φοιτητικής ζωής. Εκεί, που συνειδητοποιείς πως δεν είσαι πια παιδί, πως δεν έχεις πια τη δικαιολογία της ανεμελιάς των φοιτητικών χρόνων και προσπαθείς να συνειδητοποιήσεις ποιοι θες να είναι οι επόμενοι στόχοι και τα βήματά σου. Είναι δύσκολο να λες αντίο σε τόσο όμορφα κα ξέγνοιαστα χρόνια.

Το καλό της υπόθεσης είναι πως δε χρειάζεται να πεις αντίο και στους ανθρώπους που συνέβαλλαν στο να είναι τα χρόνια αυτά όμορφα και αξέχαστα. Εκείνους μπορείς να τους κουβαλάς μαζί σου σε όποιο μέρος της γης και αν σε βρει η επόμενη φάση, σε όποια γωνιά του πλανήτη και αν μοιραστείτε.

Ένα δύσκολο αντίο, όμως, είναι και εκείνο που λέγεται στα μέρη που αγαπήσαμε και για κάποιον λόγο πρέπει να τα αφήσουμε. Είτε πρόκειται για το μέρος που μεγάλωσες, είτε για το μέρος που σπούδασες, είτε για εκείνο που δέθηκες μαζί του χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο αλλά έτσι, επειδή η αύρα του σου ταίριαζε, είναι δύσκολο και οδυνηρό να πρέπει να το εγκαταλείψεις. Όσο έτοιμος και αν είσαι να κάνεις το επόμενο βήμα και να αλλάξεις τόπο διαμονής, πάντα ο αποχωρισμός θα ‘ναι μια δύσκολη και ανυπόφορη στιγμή, όταν πρόκειται για αγαπημένα μέρη.

Είναι όμως και σημαντικό να μπορείς να πεις «αντίο». Όταν το αντίο πρόκειται να ειπωθεί σε καταστάσεις νοσηρές για τον άνθρωπο ή όταν απευθύνεται σε ανθρώπους που δεν αξίζουν να είναι στη ζωή μας, εκεί ναι! Πρέπει να μπορούμε να λέμε «αντίο» και να το φωνάζουμε δυνατά.

Ακόμα και ευχάριστες καταστάσεις πρέπει να έχουμε το σθένος να τις αποχαιρετούμε, αν το αντίο αυτό πρόκειται να μας οδηγήσει σε κάτι πιο δημιουργικό ή να μας εξελίσσει σαν ανθρώπους. Το να ξέρεις να κλείνεις πίσω σου την πόρτα την κατάλληλη στιγμή, είναι μεγάλο δώρο.

Όσο δύσκολες και αν είναι οι αλλαγές, είναι αναγκαίες. Μόνο με τις αλλαγές θα δεις καινούρια πράγματα, θα ζήσεις καινούριες εμπειρίες, θα ανακαλύψεις κομμάτια του εαυτού σου που ποτέ δεν ήξερες και ούτε περίμενες να υπάρχουν. Χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει ότι πρέπει να ξεχνάμε ποιοι είμαστε και τους ανθρώπους που έχουμε δίπλα μας όλα μας τα χρόνια, σε όλη μας την πορεία.

Όσα αντίο και αν πούμε, όσες αλλαγές κι αν κάνουμε, πρέπει να καταφέρνουμε να κρατάμε δίπλα μας τους ανθρώπους μας. Τους ανθρώπους που μας αγαπάνε, μας στηρίζουν και είναι δίπλα μας. Και το πιο σημαντικό από όλα είναι ακόμα και μέσα στην ανακατωσούρα που προκαλούν οι αλλαγές στη ζωή μας, να καταφέρνουμε να τους το ανταποδίδουμε. Να μη χανόμαστε από τις νέες συνθήκες και να μην ξεχνάμε που οφείλουμε ένα ευχαριστώ και μια αγκαλιά.

Έχουν τη γλύκα τους τελικά τα αντίο, κι ας μην το καταλαβαίνουμε. Αντίο, λοιπόν, μέχρι την επόμενη φορά, που ποιος ξέρει; Μπορεί να έχουμε αλλάξει όλοι ξανά!