Γράφει η Δέσποινα Γεώργα
Μπαίνουμε στην πρώτη βδομάδα ενός νέου lockdown, με τα μαγαζιά να κλείνουν, τους ανθρώπους να μπαίνουν σε αναστολή και την κανονικότητα να μπαίνει σε παύση για μία ακόμα φορά. Ο covid-19 μοιάζει πιο απειλητικός από ποτέ, η μάσκα αποτελεί πια μόνιμη συνήθεια (παρότι καθόλου λατρεμένη) και όλη η Ευρώπη μοιάζει έτοιμη να γυρίσει σπίτι, σε έναν μουντό και κρύο χειμώνα, να κλειδώσει διπλά και τριπλά την πόρτα της και να κάτσει εκεί όσο περισσότερο γίνεται.
Και μέσα σε όλο αυτό το μπάχαλο και την αγωνία είσαι εσύ, που είσαι νέος, που μόλις πήρες το πτυχίο σου ή έπιασες την πρώτη σου δουλειά, εσύ που είσαι γεμάτος πτυχία και διπλώματα. Και σε εξόρισαν πάλι στο σπίτι, σου έδεσαν τα χέρια και σε ανάγκασαν να παρακολουθείς τα όνειρά σου να απομακρύνονται, αφού οι ευκαιρίες για εργασία ήταν που ήταν σπάνιες, τώρα έγιναν σχεδόν δυσεύρετες.
Και εσύ που στην πρώτη καραντίνα αποφάσισες να μην αφήσεις τον χρόνο ανεκμετάλλευτο, που διάβασες βιβλία, ζωγράφισες, γράφτηκες σε σεμινάρια και μεταπτυχιακά, εσύ που ορκίστηκες πως μόλις βγεις από όλο αυτό θα κυνηγήσεις τα όνειρά σου, να ανοίξεις εκείνο το καφέ ή να σχεδιάσεις τα δικά σου ρούχα, τώρα δεν ξέρεις αν μπορείς πια να συνεχίσεις. Γιατί δεν πρόλαβες να δείς λίγο φως στην άκρη του τούνελ και αυτό βίαια έσβησε και το τούνελ έγινε 100 μέτρα πιο μακρύ και πιο σκοτεινό, άσε που και εσύ φοράς μάσκα και τα μάτια σου είναι και δεμένα.
Ρωτάς λοιπόν τον εαυτό σου πως θα συνεχίσεις να παλεύεις, ενώ όλα γύρω μοιάζουν ρευστά και υπό κατάρρευση. Με τι λεφτά θα ανοίξεις εκείνο το καφέ ή με τι μυαλό θα γράψεις εκείνο το βιβλίο που πάντα ήθελες. Πως θα πιστέψεις ότι όντως υπάρχει η άκρη του τούνελ και το φως στον ορίζοντα. Θα σου έλεγα πως είναι απλό αλλά δεν είναι. Θέλει προσπάθεια και κότσια και θέληση. Θέλει να πηγαίνεις κόντρα στην καταστροφολογία όλων όσων λένε ότι η οικονομία μας πεθαίνει, να μην ακούς πολύ τα κανάλια , να ενημερώνεσαι συνεχώς και να ψάχνεσαι στους τομείς που σε ενδιαφέρουν. Θέλει να ξυπνάς το πρωί και να δίνεις τροφή στο ταλέντο σου και στο όνειρό σου. Θέλει προγραμματισμό, σχεδιασμό και όλα τα εις –σμο που μπορείς να σκεφτείς. Μα το κυριότερο θέλει να κρατήσεις το κεφάλι σου ψηλά και να συνεχίζεις να ελπίζεις και να οραματίζεσαι.
Όσο πρωτόγνωρη και να είναι η κατάσταση, μη ξεχνάς πως ο άνθρωπος είναι ον προσαρμοστικό και ελαστικό και ανταποκρίνεται (ιστορικά αποδεδειγμένο) στα νέα δεδομένα. Μη βλέπεις την νέα αυτή πραγματικότητα ως εμπόδιο αλλά ως καύσιμο και πάρε τον χρόνο που σου δίνεται για να ανασυνταχθείς, να οργανωθείς και να δημιουργήσεις. Πάρε μια βαθιά ανάσα, φτιάξε έναν ζεστό καφέ και δες τα πράγματα θετικά. Στην τελική έρχονται και τα Χριστούγεννα. Α, και να φοράς και τη μάσκα σου!