“Tο ξέραμε, κάποιοι άνθρωποι δεν άξιζαν παραπάνω. Απλά δεθήκαμε γιατί πιστεύαμε ότι αξίζαμε εμείς λιγότερο”
Ένα σοφό απόφθεγμα από τον κορυφαίο Έλληνα λογοτέχνη και πεζογράφο από τη Σκιάθο, Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη. Τι θέλει να τονίσει και να επισημάνει με αυτή του τη φράση; Μα τις ανθρώπινες αδυναμίες που είναι στη φύση μας. Τις ανασφάλειες, τα κενά που μας οδηγούν σε λάθος επιλογές, σε ανθρώπους που δεν αξίζουν για εμάς.
Το ξέραμε βαθιά μέσα μας πράγματι ότι κάποιοι άνθρωποι δεν άξιζαν για εμάς. Ίσως και να ελπίζαμε μάταια ότι μπορεί να αλλάξουν. Γιατί τους βάλαμε στη ζωή μας λοιπόν και δεθήκαμε μαζί τους, με αποτέλεσμα να απογοητευτούμε; Γιατί συμβιβαστήκαμε με κάτι λιγότερο από αυτό που ονειρευόμαστε;
Μα διότι μέσα μας υπήρχαν κενά και ψάχναμε κάποιον να τα γεμίσει, υπήρχαν τραύματα που θέλαμε κάποιος να γιατρέψει. Και ας μην είναι και ο καλύτερος, αρκεί να μας κάνει να ξεχαστούμε, να μας δώσει μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας. Και έτσι μετά συνηθίσαμε. Πιστέψαμε ότι αξίζουμε λιγότερο, όπως λέει και ο Παπαδιαμάντης.
Φοβηθήκαμε τη μοναξιά και μείναμε εκεί, ακόμα και αν μας βλάπτει. Φοβηθήκαμε το άγνωστο και προτιμήσαμε το οικείο, φοβηθήκαμε να αντιμετωπίσουμε τα προβλήματά μας και προτιμήσαμε να τα κρύψουμε. Δεν τολμήσαμε την αλλαγή, γιατί θέλει θάρρος, και μας κυρίευσε ο φόβος.
Τα κενά όμως είναι εκεί και θα φανούν πάλι αργά ή γρήγορα. Είναι σαν μια βάρκα που μπάζει συνέχεια νερά και προσπαθείς απεγνωσμένα να τη μπαλώσεις, αντί να φτιάξεις μια καινούρια πιο γερή. Και οι άνθρωποι αυτοί, το κάνουν χειρότερο, δεν σε βοηθάνε να εξελιχθείς, αλλά το αντίθετο. Διότι τελικά αυτά τα κενά πρέπει να τα γεμίσεις από μόνος σου, και όχι να περιμένεις κάποιον άλλο να το κάνει. Να βρεις πρώτα μέσα σου την ευτυχία, εκεί που είναι η αληθινή πηγή της.
Ύστερα, δεν θα συμβιβάζεσαι με ψεύτικους ή τοξικούς ανθρώπους, μόνο και μόνο για να έχεις κάποιον στη ζωή σου. Γιατί θα ξέρεις ότι μπορείς να μείνεις και μόνος σου, χωρίς να έχεις πρόβλημα.
Θα περιμένεις μέχρι να έρθει ο κατάλληλος άνθρωπος για σένα, που θα σε εκτιμήσει πραγματικά. Αυτός που θα σου αξίζει πραγματικά και τίποτα λιγότερο.
Θα περιμένεις, και ας αργήσει πολύ, γιατί ξέρεις ότι είναι πολύ καλύτερα από το συμβιβασμό με οτιδήποτε λιγότερο.